การภาวนาคือ
- การภาวนาคือ การดู การมอง การเห็นความเป็นจริง ไม่ใช่การมองหาพระเจ้าในทุกสิ่ง แต่มากกว่านั้นคือ การแสวงหาพระเจ้าในความเป็นจริงของอดีต ปัจจุบัน และอนาคต
- การภาวนาคือ หัวใจที่สำนึกในการประทับอยู่ของพระเจ้า และวิธีการของพระองค์ที่ทำให้โลกศักดิ์สิทธิ์ขึ้น
- การภาวนาคือ ความพยายามของเราที่จะมีประสบการณ์กับพระเจ้า การให้ความเอาใจใส่ต่อความสัมพันธ์ ของชีวิตเราในบริบทต่างๆ ทั้งกับตัวเราเอง กับผู้อื่น และกับพระเจ้า ความสัมพันธ์ของเรากับพระเจ้าเป็น ที่มา ทำให้ความสัมพันธ์ด้านอื่นๆ ของเราเป็นไปได้
- ในความสัมพันธ์กับพระเจ้า เราสามารถเห็นหรือได้ยินการประทับของพระเจ้า ในความสัมพันธ์ด้านอื่นๆ ด้วย
- เราพูดคุยกับพระเจ้าในคำภาวนาของเรา และพระวาจาของพระเจ้าพูดกับเราในชีวิตของเรา
- การภาวนานำเราสู่ความสำนึก ตระหนัก และมุ่งมั่นที่จะฟื้นฟูและเปลี่ยนแปลงในพระคริสต์
- แม้เราสำนึก ตระหนักที่จะฟื้นฟูและเปลี่ยนแปลงชีวิตก็ตาม แต่เราก็ประสบความเสี่ยง เพราะเราไม่รู้ว่า พระเจ้าจะน่าเราในฐานะลูกของพระองค์ และคริสตชนคนหนึ่งไปยังทิศทางใด และอย่างไร
- การภาวนามีความเสี่ยง เพราะพระเจ้าผู้ทรงเรียกเราให้กลับใจอย่างต่อเนื่อง ได้ทรงตอบรับที่จะเข้ามาในชีวิตของเรา และ ณ เวลานั้น “การผจญภัย” ของเราก็เริ่มต้นขึ้น
- ถ้าเราสามารถพิสูจน์ถึงคุณค่าของคำภาวนาตามหลักวิทยาศาสตร์ได้ สิ่งนั้นก็มิใช่เป็น “คำภาวนา” คำภาวนา การภาวนา มีความเสี่ยงในตัวเอง เพราะการภาวนาที่แท้จริงนั้น เป็นการแสดงออกซึ่งความเชื่อและการ ฟื้นฟูชีวิตของเรา
- คำว่า “เชื่อ” (believe) มาจากภาษาเยอรมัน BELIEBEN ซึ่งแปลว่า “จงรัก” เพราะเหตุนี้การภาวนาซึ่งเป็นการแสดงความเชื่อ จึงเป็นเรื่องความเสี่ยงของ “ความรัก”
(พอล แมรี่ สุวิช เก็บข้อคิดจากบทความเรื่อง Prayer is a Risk โดยคุณพ่อ Rick Malloy – Review for Religious)
